spending time alone in the apartment made me realize a lot of things. isa na dun yung ang tanda ko na pala. na in less than 2 years trenta anyos na ko. kelangan ko na palang baguhin ang mga ginagawa ko sa sarili ko ngayon.

napansin ko lang na ang current and active circle of friends ko ay nagre-range sa 18-23 anyos on the average. wow bata. nung una proud pa ko dahil feeling ko may peter pan syndrome ako. hindi tumatanda. tapos nagising na rin ako sa katotohanan na niloloko ko lang siguro sarili ko. na kapag hindi ako umalis sa ganitong life style mapagiiwanan ako.

hindi sa maling tao ang mga nakakasama ko ngayon. ang issue siguro ay yung age gap namin. sila afford pa nila maging katuga (kain, tulog, gala) at nasusustentuhan pa sila ng mga magulang. ako, stand alone na. at kung makikipagsabayan ako sa palakad ng buhay nila magsasayang lang ako ng panahon. kelangan amendahan, not necessarily baguhin, ang life style ko.

mahusay yung habang maaga pa lang ay nagpundar na. hindi ko ginawa yun. pero hindi ko pinagsisisihan ang mga pinaggagagawa ko. hindi iyon mga inaksayang panahon dahil ang mga experiences ko post graduation hanggang ngayon ay hindi mapapalitan ng kahit anong pagpupundar. maganda yung rollercoaster ng buhay ko nun. at kahit pa hindi ganon kalaki ang naipundar ko para sa sarili, umasenso naman ako kahit konti. at ang importante sa lahat walang hesitation na kaya kong sabihin na "masaya ang buhay nung 20's ko". nakakahinayang lang kase kahit sa anong angulo tingnan kelangan ko na mag move on and let go sa ganitong lifestyle.