2 1/2 weeks ago was a very scary time for me at dun ko rin lang naranasan yung isa sa mga panahon na nagiisa ako. nagkaron ako ng symptoms ng isang non-fatal but very serious (at least for me) medical condition. bago matapos ang consultation halos 100% na sure si doc nung sinabi niyang "ahhh, sa malamang ganito yan". medyo na-relieve ako nung sabi niyang wag ako matakot pero nadurog naman puso ko nung sinabi sa kin yung mga maaaring maging mga consequence. pina-schedule niya ko ng ultrasound kinabukasan para makasigurado.

yung oras pagkatapos ng consultation hanggang makuha ang resulta ng tests ang pinakamahabang dalawang araw ng buhay ko. bukod sa utol ko na hindi ko na gaano kinausap ng detalyado wala na ko sinabihang iba. not even my parents or any close friends. ang lungkot pala nun. durog na durog ka at takot na takot pa pero wala kang makausap kase pinili mong itago muna sa sarili.

alam ko matatag ako pero bumigay rin ako. after more than a decade na parang bato, i actually cried.

yung dalawang taong nagtanong sa kin kung bat ako nagpapadoktor, sinagot ko ng pabirong "nagpapacheck lang ako kung pogi pa ko".

sinubukan kong i-prepare ang sarili ko for the worst. ang hirap pala talaga. yung mga cliche na napapanood sa tv parang wala lang pero pag halos nandun ka na sa ganong sitwasyon iba lang talaga. ang hirap din tanggapin kung sakali.

results came out after a day. thank God nagkamali si doc sa hula niya. it was just a harmless cystic matter na kelangan lang i-monitor every 6 months. nito ko lang sinabi sa parents ko lahat after malaman na magiging ok ako.